Трагедијата „Феничанки“ на еден од големите антички трагичари Еврипид, го претставува самиот крај на митот за Едип и Едиповците кој заедно со митот Орестија се големите парадигми на античкиот свет во претставувањето на античкото сфаќање за „трагичното“... „Феничанки“ е една од ретките антиќки трагедии каде што има само луѓе. Боговите биле и го одработиле своето. Останато е само проклетството и што божјо, што човечко, што ничие. Дејството на трагедијата се случува овде и сега, минатото е полнење, проклетство и причини, а иднината ја нема. На крајот не се појавува никаква екс-махина и нема никаква заштита или пат кон боговите. Трагедијата е поприште или арена каде што сите Едиповци се жртви на пустата илузија на човекот кој станал полуволк-човекот кој преминал од парцијална човечка логика, во интегрална божја. Едип цар: „Секој од вас мисли само за себе, а јас мислам и за тебе и заовој, за сите и еве го човекот  и потсвеста, суштеството кое се бави со најголемото човечко умеење и власта.“

Се е само игра на луѓе и деца низ правта на песокот чии зрнца значат ефемерија и несовршенство... И се е еден круг и потсвест и незнаење и препознавање и смрт...
Трагедијата станува гротеска, пијана слика на човекот - генератор на грешки. „Суетата е наказа или Бог на кој во најцрниот мрак му се поклонуваме.“

Театарската екипа од Струмичкиот театар Антон Панов, премиерно ќе ја изведе оваа претстава на 13.07.2009 година (понеделник) со почеток во 20:00 часот. Претставата е во режија на Стојан Стојаноски.